ص- ه

در زندگی زخمهایی هست که مثل خوره در انزواء روح را آهسته در انزواء می‌خورد و

می‌تراشد.این دردها را نمی‌شود به کسی اظهار کرد، چون عموماً عادت دارند که این

دردهای باورنکردنی را جزو اتفاقات و پیش آمدهای نادر و عجیب بشمارند و اگر کسی بگوید

یا بنویسد، مردم بر سبیل عقاید جاری و عقاید خودشان سعی می‌کنند آنرا با لبخند شکاک و

تمسخر آمیز تلقی بکنند -زیرا بشر هنوز چاره و دوائی برایش پیدا نکرده و تنها داروی آن

فراموشی بتوسط شراب و خواب مصنوعی بوسیله افیون و مواد مخدره است- ولی

افسوس که تأثیر این گونه داروها موقت است و بجا ی تسکین پس از مدتی بر شدت درد

می‌افزاید.

آیا روزی به اسرار این اتفاقات ماوراء طبیعی، این انعکاس سایهٔ روح که در حالت اغماء و

برزخ بین خواب و بیداری جلوه می‌کند کسی پی خواهد برد؟

افکار پوچ!-باشد، ولی از هر حقیقتی بیشتر مرا شکنجه می‌کند

آیا این مردمی که شبیه من هستند، که ظاهراً احتیاجات و هوا و هوس مرا دارند برای گول

زدن من نیستند؟

آیا یک مشت سایه نیستند که فقط برای مسخره کردن و گول زدنمن بوجود آمده‌اند؟

آیا آنچه که حس می‌کنم، می‌بینم و می‌سنجم سرتاسر موهوم نیست که با حقیقت خیلی

فرق دارد؟

این مردم
سالهاست که مرتب
همان فریب ها را می خورند،
ولی مضحک اینجاست که
خودشان را
باهوش ترین مردم دنیا
هم می دانند!